داغ‌تر از سخن سیدالشهدا(ع) در روز عاشورا نیست

به گزارش ایکنا، نهمین شب مراسم سوگواری ایام محرم با سخنرانی سیدمجتبی حسینی، با محوریت زیارت جامعه کبیره در دبیرستان صدیقین برگزار شد که گزیده مباحث آن را در ادامه می‌خوانید.

«و بکم اخرجنا الله من الذل و فرج عنا غمرات الکروب و انقذنا من شفاجرف الهلکات و من النار» به وسیله شما خداوند ما را از ذلت بیرون آورد و از غبارهای هلاکت‌ها آزاد کرد و ما را از لب پرتگاه افتادن در هلکات و از افتادن در آتش نجات داد.

اهل بیت(ع) ما را از هلکات و از آتش نجات می‌دهند. آتش‌های قیامتی که مفصل است و ما از آن نجات پیدا خواهیم کرد، یکسری آتش‌های غیر قیامتی هم هست. گاهی انسان از یکسری رنج‌های بیرونی رنج می‌برد که بسیاری از آنها ناشی از نگرش ما به دنیا و توحید است. وقتی توحید درستی داشته باشیم واقعیتش این است بسیاری از این آتش‌ها از بین می‌رود یا ضعیف‌تر و کمتر می‌شود. وقتی انسان قبول دارد خدایی هست، عالم است، منافعی هم ندارد، بندگان را هم دوست دارد هر چه به او برسد را خیر می‌داند. اینگونه ما از خیلی آتش‌هایی که اذیتمان می‌کند نجات پیدا می‌کنیم نه اینکه دچار مشکلات نمی‌شویم اینها یکسری اتفاقات بیرونی است که برای همه مردم است، ولی ما از درون اذیت نمی‌شویم. این یک نوع آتش است.

دوستی خدا آتش است

یک آتش دیگر، آتشی بود که شخص دنبال این است به آن دست پیدا کند. یک زمان تو در درون آتشی که باید انسان از این آتش به خدا پناه ببرد ولی یکسری آتش‌ها هست که درون ما است. بعضی انسان‌ها دنبال این آتش هستند برخی هم این آتش را نمی‌خواهند. امیرالمومنین(ع) فرمود «حب الله نار لایمر علی شی الا احترق» محبت خدا آتشی است که از چیزی نمی‌گذرد مگر اینکه آن را می‌سوزاند. برای آتش گرفتن باید گرمای لازم باشد، ماده قابل اشتعال هم باشد. بعضی‌ها ماده‌شان دیراشتعال است. همه قابل اشتعالند ولی برخی آنقدر این جنس را تغییر دادند که به سادگی آتش نمی‌گیرد.

مولوی می‌گوید «آتش است این بانگ نای و نیست باد/ هرکه این آتش ندارد نیست باد». البته ما نمی‌گوییم «هر که این آتش را ندارد نیست باد». هر کس دوست دارد یک جور باشد، قرار نیست همه عین هم باشند. وقتی مومن آل فرعون دید یک عده ایمان نمی‌آورند گفت «اتبعوا المرسلین» یعنی بیایید از مرسلین پیروی کنید ببینید چه خبر است ولی دیگر نیاز است دیگران را نفرین کنیم. نیاز نیست افراطی و رادیکال به قضایا نگاه کنیم.

در روایات داریم اسلام ده پله است، یکی پله یک است، یکی پله دو است. وقتی ما از دستورات اهل بیت(ع) دور می‌شویم خطا می‌کنیم. می‌گویند اگر کسی پله دو است مسائل پله سه را به او تحمیل نکن. امام صادق(ع) این ماجرا را تعریف می‌کند که فردی یک همسایه مسیحی داشت که او را مسلمان کرده بود. اول صبح رفت همسایه‌اش را بیدار کرد تا به مسجد بروند و نماز بخوانند. دومرتبه برای نماز ظهر سراغ او رفت و او را به مسجد برد، دوباره برای نماز عصر سراغ او رفت و همینطور برای نماز مغرب و عشا. نهایتا طرف گفت من اسلام را نمی‌خواهم و به همان دین مسیحیت بازگشت. بنابراین اگر شما آتش داری قرار نیست بقیه هم آتش بگیرند. اصلا این آتش زوری نیست و باید از قلب بیرون بیاید.

لقمه حلال، ماده اشتعال‌زا است

فرمود حب خدا آتشی است از چیزی نمی‌گذرد مگر اینکه آن را می‌سوزاند. اگر کسی سوخت دیگر آتش جهنم او را نمی‌سوزد. پس اگر ما داخل آتش برویم باید به خدا پناه ببریم اگر آتش درون ما بیاید دنبال آن هستیم. الآن شما برای چه اینجا آمدید؟ ما آمدیم اینجا مصیبت برایمان بخوانند بسوزیم. شاید دیگران بگویند ما دیوانه هستیم، بگذار بگویند. پیامبر(ص) فرمود برای شهادت امام حسین(ع) حرارتی در قلوب مومنین است که به سردی گرایش پیدا نمی‌کند. گاهی این آتش کم می‌شود که باید مشکل را پیدا کرد. مال حلال ماده اشتعال‌زا است. اگر مال حلال نباشد ماده اشتعال‌زا نیست و انسان آتش نمی‌گیرد. سخنی داغ‌تر از سخن سیدالشهدا در روز عاشورا نبود ولی اثر نکرد چون ماده قابل اشتعال لازم است. حضرت فرمود: «ملات بطونکم من الحرام و بیوتکم من الحرام» یعنی شکمتان را از حرام پر کردید لذا سخن من حسین(ع) بر شما اثر نمی‌کند.

موج این آتش بر کل کهکشان‌ها اثر دارد و ممکن است یک جمعی را نجات دهد لذا خود اهل بیت(ع) دعاکننده کسانی بودند که دلشان سوخته است. دیگر کدام آتش می‌تواند این آدم را بسوزاند. اصلا گرمای آن آتش با این آتش قابل مقایسه نیست. کسی که در محبت اهل بیت(ع) می‌سوزد سر کسی کلاه نمی‌گذارد کسی که در محبت اهل بیت(ع) می‌سوزد به کسی ظلم نمی‌کند چون همه بحث سر ظلمی است که به امام حسین(ع) شده است. در روایت داریم «نفس مهموم لظلمنا تسبیح» یعنی نفس کسی که به خاطر ظلمی که به ما شد مهموم است تسبیح است. بعد این آدم خودش می‌رود ظلم کند؟ وقتی شما چیزی را قبول می‌کنی باید بدانی تالی صالح آن چیست. تو که از کربلا صحبت می‌کنی و گریه می‌کنی دلت خیلی لطیف است و نباید سنگدل‌تر بشوی.

بنابراین وقتی اهل بیت(ع) ما را از آتش بیرونی نجات می‌دهند احساس می‌کنیم یک چیزی کم داریم و می‌خواهیم یک آتش دیگری به ما عنایت کنند.