شاعری که فتواهای آیت‌الله بروجردی را به گوش مردم می‌رسانید
حسین حزین شاعری بود که با آمدن آیت‌الله بروجردی از نجف به ایران و اقامت در بروجرد، به خدمت وی درآمد و آن‌چنان رابطه‌ای با ایشان پیدا کرد که فتواهای آن حضرت را در مجالس و محافل به گوش مردم می‌رسانید.
حسین حزین، شاعر گران‌مایه لرستانی در رمضان سال ۱۳۲۷ هجری قمری مطابق با ۱۲۸۸ خورشیدی در بروجرد پا به عرصه وجود نهاد، پدرش ملاحسین معروف به مداح، مردی درویش‌مسلک، خلیق و پرهیزگار بود و مانند دیگر افراد فامیل به شغل گله‌داری اشتغال داشت، آشفتگی‌ها و نابسامانی‌های حاصل از جنگ جهانی اول موجب شد در شغل خود دچار ناکامی گردد و باسوادی که داشت به خدمت علمای شهر و عارفان عراق و خراسان راه یابد.
با آمدن آیت‌الله بروجردی از نجف به ایران و اقامت در بروجرد، به خدمت وی درآمد و آن‌چنان رابطه‌ای با ایشان پیدا کرد که فتواهای آن حضرت را در مجالس و محافل به گوش مردم می‌رسانید.
حسین حزین در آن روزگار که مصادف با پادشاهی احمدشاه بود و جهان خصوصاً ایران در معرض حوادث و رخدادهای تلخ و ناگوار تاریخی قرار گرفته و هرج و مرج، ناامنی و شرایط بد اقتصادی بر چهره شهرها و زندگی مردم سایه افکنده بود به ناچار نزد مادرش که زنی باسواد و مؤمن بود، عمّ جزو را خواند و لیلی و مجنون را مکتبی درس گرفت و آن را از بر کرد، او در چنین اوضاعی نتوانست به تحصیلات ادامه دهد و ناگزیر به انتخاب شغل بنایی شد، روزی به هنگام کار بنایی با شنیدن یک شعر در نکوهش دنیا، دچار یک تحول روحی و فکری گردید به‌گونه‌ای که دست از کار بنایی کشید و مدت هفت ماه از نظرها پنهان شد.
پس از این وی به تصوف گرایش پیدا کرد و پای پیاده به عتبات عالیات رفت و با بسیاری از علما و دانشمندان آن دیار، همچون سیدابوالحسن و حاج‌میرزاحسین نائینی و فقهای کربلا و سامرا دیدار و از محضر آنان کسب فیض نمود.
بارها خدمت آیت‌الله بروجردی رسید و با قرائت سروده‌های خود در مدح آن فقیه بزرگوار، مورد لطف و عنایت وی قرار می‌گرفت، او به عنوان کار و سیاحت به بسیاری از شهرهای جنوب و صفحات خراسان مسافرت نمود و موفق به زیارت تربت بزرگان علم و دانش در آن دیار .
بنا به گفته خود وی، به اندازه استعداد و لزوم از دانش تازی و پارسی برخوردار بوده و در مطالعه و نوشتن و سرایندگی، طبع سیری‌ناپذیری داشته است، از جاه‌طلبی و افزون‌خواهی بیزار بوده و با علو طبع و انجام کارهای ساختمانی، در برابر نور آفتاب سوزان با کُد یمین و عرق جبین، پاسخگوی مایحتاج زندگی خانوادگی خویش بوده است، به ایران و ایرانی علاقه‌مند بوده و سربلندی مردم و پیشرفت کشور را آرزوی خود می‌دانسته است.
متأسفانه مناعت طبع، بی‌اعتنایی به مال و ثروت‌اندوزی و مشکلات حاصل از عمل جراحی و گرفتاری‌های حاصل از زندگی بسیار ساده‌اش موجب شد، حیات پُرافتخار و گران‌سنگ این شاعر، خصوصاً در اواخر عمر با سختی و توأم با فقر و فلاکت سپری گردد.
از خدمات ادبی و فرهنگی وی میتوان به دورنمایی از شهرستان بروجرد با تذکره حسین حزین که در سال ۱۳۵۱ خورشیدی در ۷۶۰ صفحه چاپ و منتشر شده است، دیوان قصاید ادبی و اخلاقی در حدود ۳ هزار بیت، دیوان غزلیات جدید در حدود هزار بیت، دیوان غزلیات قدیم، مفردات، ترجیعات، ترکیبات و رباعیات نزدیک به ۱۵ هزار بیت، نامه اندازه‌های پارسی سره در بیست گفتار، نامه چکامه‌های پارسی سره در هزار بیت، دیوان مدایح و مراثی راجع به ائمه‌اطهار(ع) حدود ۷ هزار بیت، متفرعات حزین، خزانه حزین که به‌صورت دایرةالمعارفی است شامل صدها کتاب در نظم و نثر در علوم و فنون گوناگون، پیشه‌وران دانشمندان، گلچین حزین بروجردی در ۱۷۰۰ بیت گزیده از ۶۰۰ شاعر قدیم و جدید، مثنوی راز و نیاز در ۱۲ راز نیاز، ۱۲ حکایت و ۱۲ غزل در ۸۰۰ بیت، مثنوی تابیش خورشید ازل در ۶۵۰ بیت، مثنوی دستور خداخواهی در ۱۵ دستور در هزار بیت، ساقی‌نامه یا آیینه عبرت در حدورد هزار بیت، مثنوی مرصدالاسرار، منظومه‌ای است عرفانی راجع به وقایع کربلا حدود ۱۲۰۰ بیت، دوبیتی‌های سوز و گداز در ۲۱۰ دوبیتی، تجربیات حزین منظومه‌ای که در بحر متقارب از پیش‌آمدهای روزگار، چه سفر و چه حضر اشاره کرد.
سرانجام او در سال ۱۳۷۴ خورشیدی بدرود حیات گفت و بنا به وصیت خودش در قبر مادرش در گورستان جهان‌آباد بروجرد به خاک سپرده شد.
انتهای پیام
