سنتی ماندگار در عزای شهدای دشت نینوا/ زنان با شروه محلی محرم را گرامی می‌دارند
گروه معارف: در اسلام، اعظم مصیبت‌ها، مصیبت کربلاست و نشانه حقیقی عزا، اشک و گریه کردن بر مصیبت امام عشق، امام حسین(ع) و اهل بیت و اصحاب‌شان، آنقدر سفارش شده که «تَباکی» بر این عزا را هم موجبات اجر و ثواب دانسته‌اند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از کهگیلویه و بویراحمد، به نقل از شبستان، سابقه شادی و عزا، به درازای تاریخ حیات بشریت قدمت دارد. چرا که خود امری وجودی برای انسان بوده و هست. لازمه عزا، وجود محبت قلبی است. به هنگامه مصیبت این محبت، چه نسبت به مصیبت دیده باشد چه نسبت به صاحب مصیبت، به هر حال سبب عزا خواهد شد.
بنا به اعتقادات و سنن، عزا بر مصیبتی خاص، می‌تواند در سطح «اجتماع» مطرح شود. آئین‌هایی از ابتدا برای آن، وضع شده و یا به مرور زمان، شاهد شکل‌گیری آئین‌هایی حول آن مصیبت و عزا باشیم.
در مراسمات آئینیِ عزاداری، اموری به عنوان نشانه عزا، با پذیرش همگانی، عمومیت می‌یابند که در همه نقاط با هم متفاوت هستند. گاه نوع آرایش صورت، نشان عزا می‌شود، گاه نوع رنگ لباس، حکایت از عزا دارد و گاه... .
در اسلام، اعظم مصیبت‌ها، مصیبت کربلاست و نشانه حقیقی عزا، «اشک» و گریه کردن بر مصیبت امام عشق، امام حسین(ع) و اهل بیت و اصحاب شان، آنقدر سفارش شده که «تَباکی» بر این عزا را هم موجبات اجر و ثواب دانسته‌اند. به هر حال، رابطه معرفت و محبت با درک مصیبت و سوز و اشک، رابطه‌ای مستقیم دارد.
قریب به نیمی از جمعیت ما، قشر زنان هستند. با این وجود، پوشش رسانه‌ای از آنان به نسبت کمتر است. در عزای زنان جنوبی، «شروه»( اشعاري است در غم فراق و فوت متوفي،كه زنان جنوبي در مجلس عزا، با صدايي بلند،حزين و آهنگين سر مي‌دهند) جایگاه مهمی دارد. اما به هر حال، در مصائب حضرت اباعبدالله(ع)، عزاداری زنان لُر، چگونه است؟
مراسمات مذهبی و عزاداری اهرمی قدرتمند است که توانایی‌ها و قابلیت‌های بی شماری دارد. در سایه این مراسم می‌توان حرکت‌های عظیمی آفرید و از آن بهره برداری‌های بسیار کرد.
نباید اهداف کلی نهضت عاشورا در پس این مراسم به فراموشی سپرده شود، چنان که امام خمینی(ره) می‌فرماید: «شما انگیزه این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را، خیال نکنید که فقط این است که ما گریه کنیم برای سید الشهدا(ع). نه سید الشهدا(ع) احتیاج به این گریه‌ها دارد، نه این گریه خودش فی نفسه یک کاری از آن می‌آید.
و اما شور امام حسین(ع)، زن و مرد، بزرگ و کوچک و پیر و جوان نمی‌شناسد؛ هر کس به زبانی ابراز ارادت می‌کند.
هرکس با توجه به سنت و زبان و آداب خود مراتب احترام به جا می‌آورد. در منطقه‌ای از استان کهگیلویه و بویراحمد به نام منطقه زیلایی برای عزاداری امام حسین(ع) از دستمال‌های سیاه استفاده می‌کنند که به شیوه‌ای خاص در صفوف منظم به حرکت در می‌آید.
یکی از زنان نوحه می خواند که در زبان محلی به شروه(هوی هوی) معروف است و زنان چادرهای سیاه خود را همانند زمان سوگواری عزیرانشان به پشت سر می‌بندند و گوشه ای از آن را در دست می گیرند و به نوحه خوانی می‌پردازند.
بنا به اعتقادات و سنن، عزا بر مصیبتی خاص، می‌تواند در سطح «اجتماع» مطرح شود. آئین‌هایی از ابتدا برای آن، وضع شده و یا به مرور زمان، شاهد شکل‌گیری آئین‌هایی حول آن مصیبت و عزا باشیم.
در مراسمات آئینیِ عزاداری، اموری به عنوان نشانه عزا، با پذیرش همگانی، عمومیت می‌یابند که در همه نقاط با هم متفاوت هستند. گاه نوع آرایش صورت، نشان عزا می‌شود، گاه نوع رنگ لباس، حکایت از عزا دارد و گاه... .
در اسلام، اعظم مصیبت‌ها، مصیبت کربلاست و نشانه حقیقی عزا، «اشک» و گریه کردن بر مصیبت امام عشق، امام حسین(ع) و اهل بیت و اصحاب شان، آنقدر سفارش شده که «تَباکی» بر این عزا را هم موجبات اجر و ثواب دانسته‌اند. به هر حال، رابطه معرفت و محبت با درک مصیبت و سوز و اشک، رابطه‌ای مستقیم دارد.
قریب به نیمی از جمعیت ما، قشر زنان هستند. با این وجود، پوشش رسانه‌ای از آنان به نسبت کمتر است. در عزای زنان جنوبی، «شروه»( اشعاري است در غم فراق و فوت متوفي،كه زنان جنوبي در مجلس عزا، با صدايي بلند،حزين و آهنگين سر مي‌دهند) جایگاه مهمی دارد. اما به هر حال، در مصائب حضرت اباعبدالله(ع)، عزاداری زنان لُر، چگونه است؟
مراسمات مذهبی و عزاداری اهرمی قدرتمند است که توانایی‌ها و قابلیت‌های بی شماری دارد. در سایه این مراسم می‌توان حرکت‌های عظیمی آفرید و از آن بهره برداری‌های بسیار کرد.
نباید اهداف کلی نهضت عاشورا در پس این مراسم به فراموشی سپرده شود، چنان که امام خمینی(ره) می‌فرماید: «شما انگیزه این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را، خیال نکنید که فقط این است که ما گریه کنیم برای سید الشهدا(ع). نه سید الشهدا(ع) احتیاج به این گریه‌ها دارد، نه این گریه خودش فی نفسه یک کاری از آن می‌آید.
و اما شور امام حسین(ع)، زن و مرد، بزرگ و کوچک و پیر و جوان نمی‌شناسد؛ هر کس به زبانی ابراز ارادت می‌کند.
هرکس با توجه به سنت و زبان و آداب خود مراتب احترام به جا می‌آورد. در منطقه‌ای از استان کهگیلویه و بویراحمد به نام منطقه زیلایی برای عزاداری امام حسین(ع) از دستمال‌های سیاه استفاده می‌کنند که به شیوه‌ای خاص در صفوف منظم به حرکت در می‌آید.
یکی از زنان نوحه می خواند که در زبان محلی به شروه(هوی هوی) معروف است و زنان چادرهای سیاه خود را همانند زمان سوگواری عزیرانشان به پشت سر می‌بندند و گوشه ای از آن را در دست می گیرند و به نوحه خوانی می‌پردازند.
