انسان‌ها را برای خدا هم نباید قربانی کرد

علی کامرانی، فعال فرهنگی و اجتماعی و دکترای تاریخ در یادداشتی که برای ایکنای کهگیلویه و بویراحمد ارسال کرده، آورده است: عید قربان چنانچه از نامش پیداست، عید بندگی و نزدیکی به خداست. قربان را از آنجا قربان نام نهادند که حضرت ابراهیم(ع) به دستور خداوند(شارع) برای نزدیکی به خالقش، عزیزترین و بزرگ‌ترین سرمایه زندگی‌اش یعنی فرزندش اسماعیل(ع) را هدیه کرد و این اوج ایثارگری بود.

در طول تاریخ بشر همواره حوادث بزرگ نقاط عطف تاریخ به‌شمار رفته و می‌روند. حادثه بزرگ و تلخ در آغاز و شیرینی در پایان قربانی اسماعیل توسط ابراهیم(ع) به دستور خداوند نقطه عطف و نماد نزدیکی، قربت و اوج تعبد بود و به همین دلیل نماد قربت و بندگی در طول تاریخ برای موحدین قرار گرفت.

سربلندی ابراهیم(ع) و مهم‌تر از آن صبوری اسماعیل(ع) در تبعیت از دو مقام الهی و احترام پدری از زاویه‌ای دیگر در این حادثه؛ و اینکه خداوند سبحان به ابراهیم(ع) اسماعیل(ع) و همه انسان‌ها نه تنها در آن عصر بلکه برای همه اعصار و اماکن متذکر شده است که قربانی( ذبح کردن) انسان نه تنها برای انسان(صاحبان قدرت و ثروت) و بت‌ها، حتی و حتی برای خدا که خالق بی همتا و قدرت مطلق است، نیز ناپسند بوده و مردود است. پس حادثه و آزمایش قربانی کردن اسماعیل(ع) به دست ابراهیم(ع) جدای از سربلندی پدر و پسر در اجرای دستور الهی، وجه خاص و بسیار با اهمیت‌تر دیگری که داشت این بود که چون ازروزگاران قدیم رسم بر این بود که در برابر سلاطین و شاهان و یا مقدسات، انسان‌ها را قربانی می‌کردند، خداوند اراده فرمود که به همه انسان‌ها و از طریق پیامبرش پیام دهد که مقام انسان آن چنان بالاست که حتی برای خداوند هم نباید او را قربانی کرد( البته این مطلب با فداکاری در راه خدا و ارزش‌های دینی و حتی جان دادن که مقام شهادت است، اشتباه گرفته نشود)؛ چراکه انسان آفریده شد تا با بندگی خداوند به مقام والای عبد خدایی (نهایت آزادگی) که خدایی شدن است، برسد.

عید قربان جدای از اینکه نماد وحدت همه مسلمانان و اقدام مشترک در ذبح تعلقات دنیوی با ذبح گوسفند که نماد ثروت و دنیا است، نماد ندای توحید است که با کمی تأمل در درون خود همه اصول دین را داراست، و نماد آزادگی انسان از بند هر انسان قدرتمند و ثروتمندی و نسخ و نفی قربانی انسان نه تنها برای انسان بلکه حتی برای خدا نیز هست.

انتهای پیام