Mga Surah ng Qur’an/71 Mga Aral ng Qur’an Tungkol sa Jinn
Ang ika-72 na kabanata ng Banal na Qur’an ay pinangalanang Surah Al-Jinn. Naglalaman ng 28 na mga talata, ang Surah ay nasa ika-29 na Juz (Bahagi) ng Qur’an. Isang Makki na Surah, ito ang ika-40 na kabanata na ipinahayag kay Propeta Muhammad (SKNK).
Ang pagpapangalan sa kabanata ay dahil sa pagtukoy sa Jinn sa unang mga talata nito, gayundin sa mga paglalarawan ng nilalang na ito sa ibang lugar sa Surah. Ang bahaging ito ng Banal na Qur’an ay nagsasabi ng kuwento ng ilang mga Jinn na nakarinig ng pagbigkas ng Qur’an at nakatagpo ng pananampalataya.
Itinuturo ng Surah Al-Jinn ang ilan sa maling mga paniniwala at mga pananaw ng mga tao tungkol sa Jinn at nagbibigay ng mga sagot sa kanila. Inilalarawan nito ang Jinn bilang isang misteryosong nilalang na, tulad ng mga tao, ay malayang pumili. Sinasabi nito na ang nilalang ay hindi nakikita dahil sa ilang mga kalagayan nito at na sa normal na mga pangyayari, hindi ito maramdaman. Sa Araw ng Pagkabuhay, ang mga gawa ng Jinn sa mundong ito ay susuriin din.
Ang pangunahing paksa ng Surah na ito ay monoteismo, dalisay na pagsamba sa Diyos at pagtanggi sa pagsamba sa anumang bagay maliban sa Dakilang Allah.
Ang Surah ay tumutukoy sa dalawang mga grupo ng mga hindi naniniwala at naniniwalang mga Jinn. Binibigyang-diin din nito na ang Banal na Propeta ay nag-imbita ng mga Jinn at mga tao sa Islam.
Ayon sa Surah, sa sandaling marinig ng mga Jinn ang mga talata ng Qur’an, nakita nila ang tampok na gabay nito at naniwala sila sa relihiyon. Gayunpaman, nang marinig ng mga walang pananampalataya ang parehong mga talata, itinanggi nila ang Diyos at tinanggihan ang Banal na Propeta (SKNK) bilang isang makata at baliw.
Sa ibang lugar, itinuturo ng Surah ang mga paraan kung saan sinusubok ng Diyos ang mga tao habang binibigyang-diin din ang pangangailangan na purong sumamba at magpasalamat sa Diyos na Makapangyarihan sa lahat. Sinisisi din nito ang mga walang pananampalataya sa pagiging mayabang laban sa Diyos.
Sa katapusan ng kabanata, mayroong pagtukoy sa kaalaman ng Diyos at sa Kanyang hangarin na ibigay ang kaalamang ito sa sinumang Kanyang naisin.
Ayon sa mga talata, ang kaalaman ay para lamang sa Diyos at ang iba ay makakamit lamang ito sa pamamagitan ng banal na kalooban at patnubay.
